Prolog - Upadek

Spacerowałam po chmurach. Nie wszystkie były białe , niektóre były różowe, żółte a jeszcze inne błękitne. Było tu o wiele piękniej niż można było sobie wyobrazić. Byłam ubrana na biało, z tyłu z pleców wyrastały mi śnieżnobiałe skrzydła. Blond włosy powiewały na wietrze. Rozłożyłam skrzydła i wbiłam się w powietrze. Poleciałam w górę, zrobiłam kilka beczek i ósemek. Zaśmiałam się głośno , uwielbiałam bycie aniołem. Mogłam pomagać innym, zwalczać zło , zabijać demony grożące ludziom – mimo ,że nie przepadam za walką to dla dobra na Ziemi zrobiłabym wszystko – a najbardziej w tym wszystkim uwielbiałam moje skrzydła. Latanie , czucie wiatru między włosami to jest to co kocham. Wylądowałam na chmurze i spojrzałam w dół. Pod mną ciągnęła się Francja.  Ahh , jaki to piękny kraj i język. Czasami wymykałam się z nieba i spacerowałam ulicami Paryża lub Bourges gdzie chodziłam do Katedry św.Stefana – jedna z najpiękniejszych w całej Francji  . Zbyt mocno się wychyliłam i zleciałam w dół. W panice nie mogłam rozwinąć skrzydeł. Zdaje się, że krzyczałam o pomoc ale wiatr mnie zagłuszył. Próbowałam wezwać kogoś za pomocą telepatii ,ale nie udało się . Spróbowałam jeszcze raz rozwinąć skrzydła , ale bez powodzenia. Leciałam plecami do ziemi , czułam że płaczę. W pośpiechu znalazłam inne wyjście z sytuacji ,a mianowicie wyjście z ciała .Jednak w panice nie mogłam nic zdziałać. To koniec – pomyślałam – roztrzaskam się o ziemię. Odwróciłam głowę i jęknęłam z przerażenia . Pod mną były skały. Roztrzaskam się – powtórzyłam – na kawałeczki. I uderzyłam w ziemię. Straciłam przytomność.

Syknęłam z bólu . Jednak żyje , cud jakiś.

-Alexia…Alex ocknij się

Usłyszałam głos mężczyzny jakby z daleka. Nie odpowiedziałam , po prostu nie dałam rady.

-Alexio błagam…. otwórz chociaż oczy

Zacisnęłam je i powoli otworzyłam. Pierwszym co zobaczyłam były wpatrzone we mnie brązowe oczy.

_______________

 Oto i prolog , mam nadzieje że się podoba mimo że krótki.

Następny pisze Kasia ^^

Skomentujcie proszę ;*